จากวันนั้นที่เธอและฉันเฝ้าฝันถึงวันแสนไกล
อยากให้เธออภัยที่ฉัน ไม่อาจสานต่อความตั้งใจ
จนความรักเราทั้งสองต้องพังทลายและหายไป
แต่ข้างในจดจำว่าเธอยังเป็นคนสำคัญ
แต่วันเวลาก็ผ่านมานานแล้วทำไมเธอยังคงซ่อนตัวอยู่ใน
อยู่ภายในใจแม้ว่าความรักจบลงมานาน
(ก็ไม่เข้าใจ) ตัวเธอก็จากกันไปแสนไกลลับตา
(ก็ควรลืมไปตั้งนาน)
ถ้าหากว่าคำพูดใดๆ ที่ฉันจะบอกว่ายังคิดถึงอยู่ (มัน)
ทำให้เธอย้อนคืนมาฟัง และหวนคืนมาดังเดิม
ก็จะบอกว่าคิดถึงเธอเหลือเกิน (พูดอีกสักที)
ก็คงเหมือนเดิม ทั้งหมดของหัวใจ มันยังเก็บเธอไว้ที่เดิม
ก็ลองทำ ทำเป็นว่าไม่เสียใจ
และให้เวลาได้เจียระไน ไอ้ก้อนความ (รู้สึก)
แต่ก็ไม่ได้การ ยิ่งทำให้ดูเนิ่นนาน
ล้มเลิกไปไอ้ความพยายามที่ไม่มีค่าใด
ตั้งแต่วันที่ปล่อยมือลา ก็ไม่ได้พบเจอเธออีกเลย
ด้วยกฏแห่งแรงดึงดูด ที่เคยคิดไว้ก็คงไม่ช่วยอะไร
ต่อให้ยังคิดถึงไปก็เท่านั้น
จนกว่าวันที่เจ็บจนร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาอีกเลย
จึงจะเข้าใจว่าคนอย่างเราไม่ใช่ใครที่เธอ
จะกลับมาหา ไม่มีค่าพอ กฎของคนที่คิดถึงคือฝ่ายเสียใจ
คอยเป็นกังวล และคิดไปไกลว่าเธอ
จะเจอกับใคร และ ลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้ว
อาจจะไม่ควรฉันเข้าใจ แต่ไม่รู้ว่ากรรมอะไร
(ที่ฉันยังคิดถึงเธออย่างนี้)
วันเวลาก็ผ่านมานานแล้วทำไมเธอยังคงซ่อนตัวอยู่ใน
อยู่ภายในใจแม้ว่าความรักจบลงมานาน
(ก็ไม่เข้าใจ) ตัวเธอก็จากกันไปแสนไกลลับตา
(ก็ควรลืมไปตั้งนาน)
ถ้าหากว่าคำพูดใดๆ ที่ฉันจะบอกว่ายังคิดถึงอยู่ (มัน)
ทำให้เธอย้อนคืนมาฟัง และหวนคืนมาดังเดิม
ก็จะบอกว่าคิดถึงเธอเหลือเกิน (พูดอีกสักที)
ก็คงเหมือนเดิม ทั้งหมดของหัวใจ
จนกว่าวันที่เจ็บจนร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาอีกเลย
จึงจะเข้าใจว่าคนอย่างเราไม่ใช่ใครที่เธอ
จะกลับมาหา ไม่มีค่าพอ กฎของคนที่คิดถึงคือฝ่ายเสียใจ